Είχε τύχη, αλλά καμιά πρακτική επίπτωση, μια σκληρή άποψη του Μπενεντέττο Κρότσε: αν κάποιος εξακολουθεί να γράφει ποιήματα ακόμη και μετά την εφηβεία, ή είναι ένας αυθεντικός ποιητής ή είναι ένας κρετίνος. Σκληρή άποψη, αλλά καθόλου πειστική. Εξάλλου δεν είναι πάντα εύκολο να διακρίνεις τον αυθεντικό ποιητή από τον κρετίνο∙ ακόμη και ο Κρότσε, αξιολογώντας τους ποιητές, υπέπεσε σε αστοχίες. Αν θέλουμε να ανταλλάξουμε την σκληρότητα, θα μπορούσαμε να υποστηρίξουμε ότι, όσο πιο μεγάλος ήταν ο ποιητής, τόσο λιγότερο τον καταλάβαινε ο Κρότσε (είναι γνωστές οι περιπτώσεις του Δάντη, του Μαντζόνι, του Λεοπάρντι): ο φιλόσοφος δεν είχε το γούστο του άλλου μεγάλου ιστορικού της Ιταλικής Λογοτεχνίας Φραντσέσκο Ντε Σάνκτις. Τελικά, αναρωτιέμαι αν είναι σωστό να αποδώσουμε γενικά στην ποίηση μια προνομιακή αγιότητα. Αν ο Τσόρτσιλ πήγαινε στην λίμνη του Κόμο για να ζωγραφίσει ακουαρέλες, αν ο Χίτλερ, όταν ήταν ο κυρίαρχος ηγέτης της Γερμανίας, ζωγράφιζε κανέναν πίνακα, κανείς δεν εύρισκε κατακριτέες αυτές τις ευχάριστες επιλογές τους∙ αν κάποιος σιγοτραγουδά ναπολιτάνικα τραγούδια ή εκείνα που κέρδισαν την Eurovision, κανείς δεν θα τον χλευάσει γι’ αυτό∙ και όχι όλοι εκείνοι που αγαπούν αυτά τα μουσικά προϊόντα, θα τα αντάλλασσαν με τις μουσικές του Βιβάλντι ή του Μπετόβεν. Τότε γιατί μας εκπλήσσει αν κάποιος, ακόμη και μετά την εφηβεία, εξακολουθεί να γράφει στίχους ή για χόμπι ή για να δώσει μια σταθερή φόρμα στο μίγμα των συναισθημάτων του ή, έστω, για να εξομολογηθεί; Εξάλλου, η ποίηση δεν είναι ένα θείο όραμα, αλλά μια τέχνη όπως όλες οι άλλες.
Οι εικόνες στο κείμενο του Φοίβου είναι από έργα του σπουδαίου Μεξικανού καλλιτέχνη Jesús Helguera (28 Μαΐου 1910 – 5 Δεκεμβρίου 1971), που καθόρισε την τέχνη στην Κεντρική και Νότιο Αμερική, ενώ έχει ειδική μέρα εορτασμού της μνήμης στο Μεξικό, την Ισπανία και τις Ηνωμένες Πολιτείες.
