«Οι αρχαίοι Έλληνες έμπαιναν στον Άδη οπισθοβατώντας∙ αυτό που είχαν μπροστά τους ήταν το παρελθόν τους» γράφει ο Ρολάν Μπάρτ, στο βιβλίο του «Ο Φωτεινός Θάλαμος» που σημειολογεί πολλά και σοφά για τις φωτογραφίες, οι οποίες υπήρξαν υλικά κάποτε στο παρελθόν. Πρόσφατα σε μεγάλο σάιτ είδαμε ένα δημοσίευμα από την «υπέροχη» κατοικία της Κωνσταντίνας Σπυροπούλου κάπου στα Νότια Προάστεια της Αττικής, η οποία θυμίζει ναό των Θεοσοφιστών για τον Κρισναμούρτι πριν αρνηθεί την όποια μεσσιανική του ιδιότητα. Παντού μες στο σπίτι, στους τοίχους, κάτι φωτογραφίες της, φαραωνικών διαστάσεων! Να ξυπνά δηλαδή το πρωί και να μη κοιτά καθρέφτη αλλά να τον γιγάντιο εαυτό της, να την παρατηρεί, ως Οφθαλμός Κυρίου, στους τρούλους εκκλησιών! Μη γνωρίζοντας τι θα έλεγε και ο Μπαρτ και ο Κρισναμούρτι και ο -κυρίως- ο Σίγκμουντ Φρόιντ, πάμε σε απλούς προβληματισμούς:
Α) Διαθέτει και μανουάλια το ιερό ώστε να καίνε νυχθημερόν κεριά στη χάρη της;
Β) Σκέφτεται την εικόνα της να τη βάλει και σε πλακάκι κουζίνας – μπάνιου – wc- πισίνας και σε ταπετσαρία σαλοτραπεζαρίας, ή θα βγάλει αυτοκόλλητα για πάσαν χρήση;
Γ) Γνωρίζει ότι ο Νάρκισσος τουλάχιστον καθρεφτιζόταν σε μια λιμνούλα, όχι στους σοβάδες κάθετης ιδιοκτησίας;
Δ) Πόσο μπορεί οποιοσδήποτε να έχει παντού γύρω του, την εικόνα του υπερφυσικού του εαυτού – ρετουσαρισμένου, για να αντέξει την ουσία του;
