Ήταν κάποτε η πιο μαγική χώρα της Ανατολής, η Συρία…

ΑΠΟ ΤΟΝ ΤΖΕΙΜΣ ΔΕΓΛΕΡΗ

Πόνος! Αυτή είναι η λέξη που ταιριάζει σαν αντικρύζεις τα χαλάσματα στις εμπόλεμες ζώνες της Συρίας και βλέπεις πόλεις που άλλοτε ήταν όμορφες σαν να τις είχε πλάσει ο Αλλάχ στα κέφια του, να ναι τώρα κατεστραμμένες και ένας περήφανος και πλούσιος λαός να βολοδέρνει εξαθλιωμένος στα καταφύγια της Ευρώπης. Νόμιζες σαν ταξίδευες στα μέρη αυτά ότι μπορεί να γνώριζες την Ανατολή. Όχι όμως αν δεν είχες την τύχη να επισκεφτείς τη Συρία….…

Στη Παλιά μαγεμένη Πόλη Δαμασκού η Ιστορία σε άρπαζε απ το χέρι

Στην Παλιά Πόλη Δαμασκού, στον κεντρικό μεγάλο της δρόμο φτιαγμένο από την Ρωμαϊκή εποχή, γεμάτος από κίονες, νόμιζες θα ξεπηδήσει η Ιστορία να σε πάρει από χέρι και να σου μιλήσει για τον πολιτισμό!  . Ένα από τα ομορφότερα κτίρια ήταν το τζαμί Umayyad, με τα υπέροχα μωσαϊκά από πέτρα, γυαλί και χρυσό. Και στο κέντρο της πόλης τα μυθικά μαγαζιά με τα είδη λαϊκής τέχνης αλλά και τα ενδύματα σε εκπληκτικά χρώματα. Σαν σουρούπωνε έβλεπες άνδρες κυρίως αλλά και γυναίκες με παιδιά να κάθονται στα υπέροχα μαγαζιά της πόλης με τους τοπικούς μεζέδες, τα κρασιά, τα φρούτα, τα σιροπιαστά γλυκά, όλα πολύχρωμα και αυτά…  Μακριά από τα βασικά τουριστικά μονοπάτια, 60 μόλις χιλιόμετρα , υπήρχε ένα μυστήριο παλάτι- εκκλησία-στρατώνας που ολοκληρώθηκε το 564 μ.Χ. κατά παραγγελία του Ιουστινιανού. Έστεκε όρθιο 1.400 χρόνια μετά, σαν ζωντανή ανάμνηση μιας κραταιούς αυτοκρατορίας που έχτιζε τα σύμβολα της δύναμής της στις ερημιές των εμπορικών μονοπατιών. Περίεργο κτίσμα, φτιαγμένο από κίτρινο τούβλο και κατάμαυρο σκληρό βασάλτη.

Ήταν κάποτε μια πόλη παραμυθένια που την έλεγαν Παλμύρα

Όμως ο τόπος που σε μάγευε και τώρα  μένουν μόνο τα ερείπια να τη θυμίζουν ήταν η Παλμύρα. Από τους κόκκους της ερήμου αναδυόταν ένας θησαυρός απαράμιλλης ομορφιάς: η μυθική πόλη των Φοινίκων, η Παλμύρα. Σταθμός στο Δρόμο του Μεταξιού, η πολίχνη της ερήμου, 245 χλμ. βορειονανατολικά της Δαμασκού. 128 κίονες κορινθιακού ρυθμού σε περιτριγύριζαν στη Λεωφόρο των Κιόνων της αρχαίας Παλμύρας με το έμβλημα της , τη Μνημειακή Αψίδα. Θέατρα, ανάκτορα, της μεγάλης βασίλισσα της Ζηνοβίας που έμεινε γνωστή στην Ιστορία ως «η Κλεοπάτρα της Συρίας».

Στον δρόμο του Μεταξιού, ζωντάνευαν τα χρώματα

Που ήταν το περίφημο παζάρι? Στο Χαλέπι. Εκεί στο δρόμο του Μεταξιού. όλοι οι Σύριοι και οι τουρίστες έχουν ακόμα μέσα τους, τις μυρωδιές από τα πολύχρωμα μπαχάρια που φτάνουν από το Ιράν, βαφές και υφάσματα στους πάγκους δίπλα στο ντόπιο μαλλί και τα ζαρζαβατικά. Το Souq Al Madina ήταν ένα από τα «ζωντανά» αξιοθέατα της πόλης, όπως και η τοπική της κουζίνα. Κοντά στο Χαλέπι υπάρχουν η υπήρχαν Μνημεία Παγκόσμιας Κληρονομιάς της UNESCO κάτι που έκανε την γενική διευθύντρια του Οργανισμού να απευθύνει έκκληση τα μέρη που εμπλέκονται στις συγκρούσεις για την προστασία όλων των μνημείων της Συρίας καθώς οι λεηλασίες και τα κρούσματα αρχαιοκαπηλίας, δεν έχουν αφήσει τίποτα όρθιο.  Τα περίπου 40 αρχαία χωριά είναι στην ουσία οικισμοί της Ύστερης Αρχαιότητας που εγκαταλείφθηκαν κάπου ανάμεσα στον 8ο και 10ο αι. αφήνοντας πίσω τους τη μαρτυρία ενός προηγμένου πολιτισμού. Να υπάρχει άραγε το θαυμαστό χαμάμ? Οκτώ καντήλια υπογράμμιζαν το λευκό βιτρό στη βάση του θόλου, τα λευκά περιγράμματά τους έκαναν πιο έντονη την έκρηξη του χρώματος. Ανάμεσα, αραμπέσκ ταμπλό, φιλοτεχνημένα με βαθύ πράσινο και χρυσό. Πραγματικά φύλλα χρυσού, μες το χαμάμ….

Ερείπια, άδειες πόλεις, φυγές ανθρώπων

Τι να απόγιναν άραγε όλες αυτές οι πόλεις μες τους θησαυρούς βαθιάς και βαριάς κληρονομιάς? Οι φωτογραφίες του ’τότε και του τώρα σοκάρουν! Οι πρώτες από ομορφιά και σεβασμό, οι δεύτερες από θλίψη και πόνο για όσα άλλοι αποφάσισαν για αυτό το λαό, που όταν ήταν κραταιός είχε ανοίξει την αγκαλιά του σε πολλούς λαούς – πρόσφυγες άλλων πολέμων.