“Ικετεύοντας τη μητέρα μου” του Pier Paolo Pasolini, όπως το είχε στη συλλογή του “Ποίηση σε μορφή τριαντάφυλλου”, Garzanti, Milano 1964. Τώρα, βρίσκεται στα “Άπαντα” σ. 1102.
Είναι δύσκολο με τα λόγια ενός γιου να πεις
αυτό που στην καρδιά μου πολύ λίγο ομοιάζει.
Είσαι εσύ στον κόσμο η μόνη που για την καρδιά μου ξέρει,
αυτό που υπήρχε πάντα, πριν από κάθε άλλη αγάπη.
Όμως, πρέπει να σου πω αυτό που είναι φρικτό να κατέχεις:
είναι μέσα στη δική σου χάρη που η αγωνία μου γεννιέται.
Είσαι αναντικατάστατη. Γι’ αυτό είναι καταδικασμένη
η ζωή που μου έδωσες στη μοναξιά.
Και δεν θέλω να είμαι μόνος. Έχω μια απέραντη πείνα
για αγάπη, για την αγάπη των άψυχων σωμάτων.
Επειδή η ψυχή είναι μέσα σου, εσύ είσαι, αλλά εσύ
είσαι η μητέρα μου και η αγάπη σου είναι η σκλαβιά μου:
Πέρασα την παιδική μου ηλικία σκλάβος αυτής της αίσθησης
υψηλής, ανεπανόρθωτης, μιας ατέλειωτης δέσμευσης.
Ήταν ο μόνος τρόπος για να νιώσω τη ζωή,
τη μόνη απόχρωση, τη μόνη μορφή: τώρα τελείωσε.
Επιβιώνουμε: και είναι η παραζάλη
μιας ζωής που πέρα από τη λογική ξαναγεννιέται.
Σέ ικετεύω, αχ, σέ ικετεύω: μην θέλεις να πεθάνεις.
Είμαι εδώ, μόνος, μαζί σου, σε έναν επιόντα Απρίλιο…
Η εικόνα στη ποιητική απόδοση του Ιωάννη Τσόλκα είναι λεπτομέρεια από έργο της σύγχρονης Αμερικανίδας ζωγράφου Elena Kokin.
