Συνήθως οι δημοσιογράφοι αναφερόμαστε μέσα από τα ρεπορτάζ μας. Πλάσματα κοινωνικά αλλά και μοναχικά ταυτόχρονα, ζούμε μέσα από την πένα μας, το μικρόφωνο, το μέσον μας δίνει τη δυνατότητα ν΄ αναπνέουμε. Ένας ωραίο θέμα, που μας εξιτάρει, που έχει πολλή δουλειά από πίσω, και χρειαζόμαστε όχι μόνο το χρήμα, αλλά και το χειροκρότημα. Ένα βήμα πριν τους ηθοποιούς. Την αίσθηση ότι κάποιος μπήκε στον κόπο να διαβάσει τις σκέψεις μας. Ο ρόλος μας είναι να μεταφέρουμε τις ειδήσεις κι όχι να γινόμαστε εμείς η είδηση.
Όμως, θα μου επιτρέψετε τούτον τον προσωπικό τόνο. Ίσως το «Spotlightpost.com» να μη συνέβαινε ποτέ αν δεν υπήρχε η οικονομική κρίση. Ίσως η Αλεξάνδρα Τσόλκα κι εγώ να μη συναντιόμασταν τόσο εύκολα, αν δεν είχαν προηγηθεί τα όσα άσχημα βιώσαμε εκείνη με την πτώση Κωστόπουλου κι εγώ με την πτώση της Ελευθεροτυπίας. Πτώσεις που τάραξαν συθέμελα και τον περιοδικό αλλά και τον ημερήσιο Τύπο, τις εφημερίδες. Ο έντυπος Τύπος μετά την έλευση της ελεύθερης ραδιοφωνίας – τηλεόρασης έχασε την κυκλοφορία, του αλλά με τη διάδοση του ιντερνέτ κατέρρευσε.
Η δεύτερη θηλιά στους λαιμούς τους εργαζόμενων και οι Τράπεζες να τραβάνε το σχοινί
Το θέμα μας όμως σήμερα δεν είναι η δημοσιογραφία. Είναι η Χ. Κ. Τεγόπουλος, γνωστή ως «Ελευθεροτυπία», «Κυριακάτικη Ελευθεροτυπία», «enet.gr», μία εταιρία μέσων μαζικής ενημέρωσης, η οποία ξεχώριζε. Κι αυτό κάποιοι και τότε δεν της το συγχωρούσαν και σήμερα τους πρώην εργαζόμενους της, δεν τους αφήνουν ν΄ αναπνεύσουν. Είναι η δεύτερη θηλιά, από τον καιρό της κατάρρευσης της Ελευθεροτυπίας, όταν άλλα έντυπα, με πολύ λιγότερη περιουσία έπαιρναν δάνεια και στην εταιρία Χ. Κ. Τεγόπουλος οι Τράπεζες τράβηξαν το σχοινί. Δεν θα πω ότι οι ευθύνες ανήκουν μόνο στις τράπεζες για εκείνη την περίοδο αλλά σίγουρα ήταν ο ακρωγονιαίος λίθος για να καταρρεύσει ένα σπουδαίο συγκρότημα του Τύπου. Σπουδαίο γιατί ήταν κοντά στον πολίτη κι όχι στα κέντρα και τα παράκεντρα εξουσίας.
Μετά από μαραθώνιο ταλαιπωρίας, μετά από αλλεπάλληλες δίκες μετά από έναν απίστευτο Γολγοθά στις 17 Ιουλίου 2020 οι 800+ πρώην εργαζόμενοι της Ελευθεροτυπίας, της Κυριακάτικης Ελευθεροτυπίας, του enet.gr του Έψιλον, ήταν να πάρουμε χρήματα. Όχι κάτι το τρελό μη φανταστείτε. Όλοι σχεδόν χρωστάμε σε όποιον μας λέει καλημέρα. Χρωστάμε σε φίλους, σε συγγενείς, σε γνωστούς.
Εμείς χωρίς ζωές και οι Άλφα Μπανκ και Πειραιώς σε ανακοπές για το νέο Γολγοθά μας
Έχουμε χρόνια να κάνουμε κανονικές ζωές, γιατί η γενικότερη κατάσταση στον Τύπο δεν ήταν ρόδινη. Με μικρές διακοπές, που αναθαρρήσαμε, μας έχουν κόψει κατά καιρούς το φως, το νερό, το τηλέφωνο. Και κάποιοι ακόμη χειρότερα έχασαν τις ζωές τους, αρρώστησαν. Κάποιοι έμειναν χωρίς φράγκο, για να τα πάρουν οι συγγενείς τους. Καθένας έχει να θυμάται κάτι κακό. Και το μόνο καλό σ΄αυτήν την ιστορία, ήταν η αγκαλιά ενός φίλου από την Ελευθεροτυπία, η παρηγοριά τους ενός στον άλλον, γιατί στην πορεία κάναμε φιλίες, οικογένειες, κουμπαριές. Δεν υπήρχε ένας που να βγήκε αλώβητος απ΄ αυτήν την ιστορία, που να μην πόνεσε, να μη στενοχωρήθηκε, να μην κάηκε γούνα του. Ακόμη και υψηλόβαθμοι. Ακόμη κι αυτοί, που ήταν στελέχη. Δεν υπήρχε ένας που να μη βρέθηκε σε μία γωνιά να κλαίει, και να τον παρηγορεί κάποιος άλλος. Άντρες δυο μέτρα, να γίνονται ξανά μικρά παιδιά. Γυναίκες, να κινδυνεύουν να χάσουν το σπίτι τους. Ζευγάρια, που δούλευαν και τα δυο στην Ελευθεροτυπία, να μην ξέρουν πώς ν΄ ανταποκριθούν.
Γιατί η Ελευθεροτυπία πλήρωνε στην ώρα της αλλά δεν ήταν όλοι καλοπληρωμένοι. Όπως παλαιότερα συνέβη αυτό στη ναυπηγοεπισκευαστική ζώνη, όπως παλαιότερα συνέβη σε εργοστάσια ενδύματος, παπουτσιών, όπως παλαιότερα συνέβη με τη βιομηχανία ζάχαρης, με την Πειραϊκή Πατραϊκή, με τις βιοτεχνίες κουβερτών στη Νάουσα, όπως συνέβη στο Άλτερ, στο Κέρδος, στα περιοδικά του Κωστόπουλου κ.ά. Στις 17 Ιουλίου θα ξημέρωνε μία νέα μέρα για εμάς, τους πρώην 800+ εργαζόμενους της Ελευθεροτυπίας, γιατί το νομικό πλαίσιο, μας καλύπτει. Ο συγκεκριμένος νόμος δίνει προτεραιότητα στους εργαζόμενους και υπάρχει μεταβατική διάταξη, που τους καλύπτει νομικά. Φευ. Δυο τράπεζες η Άλφα Μπανκ κι η Πειραιώς προχώρησαν σε ανακοπές. Αρχή για νέο Γολγοθά, λοιπόν.
Περιμένοντας 9 χρόνια την δικαίωση
Από τον καιρό που κατέρρευσε η Ελευθεροτυπία, περίπου 9 χρόνια, περιμένουμε δικαίωση. Κι αυτή η ημέρα θα οριζόταν η 17η Ιουλίου. Η μέρα που περιμέναμε εμείς, γονείς, παιδιά, εγγόνια. Η ημέρα μιας νέας ζωής. Η ημέρα, που δεν θα σκεφτόμασταν και δεν θα μετράγαμε τα ψιλά για τα χρέη , που συσσωρεύτηκαν αλλά θα τα δίναμε επιτέλους πίσω. Για μας θα ήταν, όχι μόνο οικονομική δικαίωση, για να βουλώσουμε τις δεκάδες τρύπες, που προέκυψαν αλλά και ηθική γιατί είδαμε επιτέλους μαραθώνιο δικαστικό αγώνα να δικαιώνεται.
Ήταν δικαίωση απέναντι σε μία εργοδότρια με προβλήματα υγείας και εξαρτήσεων, να μας αλλάζει τα φώτα με την κυκλοθυμία της, που μας απαξίωσε, που μας τρέλανε κι αυτή με τη συμπεριφορά της και τις γελοίες ενέργειές της. Θα ξημέρωνε μία νέα μέρα, με τη λέξη Αξιοπρέπεια, να πρυτανεύει. Να πηγαίνει μπροστά από τις τόσες ταπεινώσεις, που έχουμε δεχτεί ακόμη κι από νεόκοπους εκδότες ή προβληματικούς διευθυντές, που βρήκαν στο πρόσωπό μας, να εκδικηθούν την πάλαι ποτέ Ελευθεροτυπία, γιατί δεν τους πήρε ποτέ στο δυναμικό της.
Αξιοπρέπεια γιατί δεν θέλαμε να χρωστάμε σε κανέναν. Θέλαμε να πληρώνουμε τους λογαριασμούς μας στην ώρα τους, να μπορούμε να πάμε για έναν καφέ, που δεν θα τον πληρώνουν φίλοι, για ένα ταβερνάκι, που θα μπορούσαμε να παραγγείλουμε, χωρίς να μετράμε τα ψιλά. Οι οικογένειές μας διαλύθηκαν ή απέκτησαν για πάντα ένα σημάδι, απ΄ αυτήν την περίοδο της ζωής μας.
Για δεύτερη φορά οι τράπεζες τραβούν το σχοινί για να μην έχουμε να πληρώσουμε ούτε καν τις υποχρεώσεις μας, κάνοντας ανακοπή
Τα παιδιά μας, μικρά και μεγάλα βίωσαν αυτήν την απαξίωση. Είδαν τι σημαίνει, να περιμένεις μια δίκη, να χάνεις τον εαυτό σου, να τσακώνεσαι για ψύλλου πήδημα, γιατί σε έχουν σκάσει τα δικαστήρια, τα πήγαινε – έλα. Είδαν τι σημαίνει να μη μετρούν πτυχία, γνώσεις, εμπειρία, να μην έχεις λεφτά ούτε για εισιτήριο στο τραμ και το μετρό. Ευτυχώς, βρέθηκαν παππούδες, φίλοι και συγγενείς να μας στηρίξουν. Βρέθηκε μία Δήμητρα Παπουτσάκη, δικηγόρος, που μας βοήθησε, να μην τρελαθούμε. Αλλά εμείς δεν θέλαμε να μας στηρίζουν. Θέλαμε η 17η Ιουλίου, να είναι η δική μας ημέρα. Να πάρουμε όλους αυτούς που μας βοήθησαν αγκαλιά και να τους δώσουμε τα χρωστούμενα κι ένα μεγάλο ευχαριστώ. Να δώσουμε ένα μήνυμα στον κόσμο, ό, τι υπάρχει ελπίδα. Ο, τι δεν μπορούμε να γυρίσουμε τον χρόνο πίσω, αλλά ότι υπάρχει διέξοδος στο βάθος του τούνελ.
Θέλαμε να μπορούμε φέτος μετά από σχεδόν 10 χρόνια να πάμε κανονικές διακοπές με τα παιδιά μας, χωρίς να τους κάνουμε παρατήρηση αν θα πάρουν κάτι από το περίπτερο. Να μη σκεφτούμε πως αυτόν το μήνα θα πληρώσουμε τα φροντιστήρια, το ποδόσφαιρο, να μπορέσουμε να τα γράψουμε στη μουσική, που θέλουν αλλά δεν γίνεται. Να φτιάξουμε συνεταιρικά κάποια δική μας δουλειά. Να πάμε να κάνουμε ιατρικές εξετάσεις, που αφήσαμε στη μέση. Γιατί αυτήν την εφημερίδα, καλώς ή κακώς τη θεωρούσαμε σπίτι μας. Η ιστορία επαναλαμβάνεται. Για δεύτερη φορά οι τράπεζες τραβούν το σχοινί της πάλαι ποτέ Ελευθεροτυπίας, για να μην έχουμε να πληρώσουμε ούτε καν τις υποχρεώσεις μας, κάνοντας ανακοπή. Για δεύτερη φορά, μας λένε, εμμέσως πλην σαφώς μη μιλάτε, εμείς θα σας φτάσουμε μέχρι τον Άρειο Πάγο και τους κόπους 10, 20, 30 χρόνων, θα τους πάρουμε εμείς. Για πολλοστή φορά βρισκόμαστε στη δεινή θέση να σταματάμε να ονειρευόμαστε. Κάποιοι από εμάς, όταν θα μετρηθούμε θα έχουνε προστεθεί στους 5, που πέθαναν, περιμένοντας. Στους χ, που αρρώστησαν. Δεν είμαστε όμως, μόνοι μας. Υπάρχετε κι εσείς. Εσείς, που σε κάποια δουλειά, βιώσατε τα ίδια.
Χαμένος αγώνας είναι αυτός, που δεν δόθηκε
Στην «Ελευθεροτυπία», όποιος έχει ζήσει , ξέρει ένα μάθημα πως: «Χαμένος αγώνας είναι αυτός, που δεν δόθηκε». Το πρώτο μας βήμα είναι να ενημερώσουμε εσάς τους πολίτες. Ό, τι ενώ είχαν βγει ακόμη και οι πίνακες κατάταξης ενώ για πρώτη φορά βλέπαμε τα ποσά που θα παίρναμε, μας τράβηξαν το χαλί η Άλφα Μπανκ κι η Πειραιώς διεκδικώντας χρωστούμενα από την εταιρία. Το δεύτερο βήμα είναι να υπογράψετε στη σελίδα που έχουμε φτιάξει στο Avaaz. Εμείς δεν θα πάψουμε να παλεύουμε για το δίκιό μας, ότι οι ζωές των ανθρώπων είναι πάνω από τα νούμερα των τραπεζών. Ό, τι τα παιδιά μας είναι πάνω από λογιστικές πράξεις. Το νομικό πλαίσιο κι οι μεταβατικές διατάξεις του καλύπτουν εμάς τους εργαζόμενους της Ελευθεροτυπίας. Περιμένουμε από την κυβέρνηση, τα κόμματα, τους θεσμούς να πράξουν τα δέοντα. Κι αναλόγως η κυβέρνηση Μητσοτάκη, ν΄ αλλάξει κι αυτό το γελοίο καθεστώς, που αποζημιώνει πρώτα τράπεζες/Δημόσιο για όσους δεν τους καλύπτει. Γιατί είναι πολλοί σαν κι εμάς, που περιμένουν χρόνια αλλά δεν παίρνουν φράγκο. Είναι πολλοί, εκείνοι, που κλαίνε σε κάθε γωνιά. Κάποιοι μπορεί να είστε κι εσείς.
Οι εργαζόμενοι της πρώην Ελευθεροτυπίας έχουμε συζητήσει σιγά -σιγά να αποσύρουμε τις όποιες καταθέσεις από την Άλφα Μπανκ και την Πειραιώς – υπάρχουν και μερικοί που είναι τροφοδοτικοί και δεν μπορούν να αποσυρθούν – όμως, καλούμε και όλους τους ανθρώπους, που πραγματικά νοιάζονται για μας, συγγενείς, φίλους, γνωστούς να πράξουν αναλόγως, εφόσον δεν αλλάξουν τη στάση τους. Το ζήτημα τράπεζες ή άνθρωποι, μετά από αλλεπάλληλες ενέσεις από το αίμα και τον ιδρώτα του ελληνικού λαού, εν τέλει μας αφορά όλους. Και καλούμε, όσους πιστεύουν ότι αξίζει τον κόπο αυτός ο αγώνας, να έρθουν μαζί μας. Ξέρουμε, ήδη, από χθες, που ξεκίνησε η συλλογή υπογραφών στο Avaaz, πως δεν είμαστε μόνοι μας. Και μόνο γι΄ αυτό σας ευχαριστούμε…
