Η Άλαλά ελεύθερη στον κόσμο ξανά! Η κόρη του Πολέμου. Η δαιμόνισα της μάχης, κατά των ανθρώπων, της ευτυχίας, του γαλήνιου ύπνου, των ονείρων, της εργασίας, της χαράς, της ζωής της ίδιας. Ακόλουθος του Άρη. Το όνομα της φώναζαν οι αρχαίοι πολεμιστές, πριν επιτεθούν στον εχθρό. Άλαλά! Κραυγή και προσευχή στο όνομα της θεάς του κακού. Την ακολουθεί -φυσικά- αλαλαγμός, θρήνος, κλάματα, βογγητά. Όπου πατά το φρικτό της πόδι, όπου κοιτά το αποτρόπαιο της βλέμμα, όπου στέκεται η ζεχνουσα παρουσία της, μόνο αίμα, θλίψη, φόβος, σκοτάδι, θάνατος υπάρχουν.
Και όχι, δεν υπάρχουν νικητές ή νικημένοι. Μόνο σκοτωμένοι υπάρχουν. Μπροστά στη παρουσία του μεγάλου κακού που κάνει βόλτες στην Ευρώπη, στον Πόλεμο, στην φρίκη, στην οδύνη, στο χαλασμό, στη προσφυγιά, στην ερημιά, στον τρόμο, στην αγωνία για πυρηνικές εφαρμογές ολέθρου, όλα τα άλλα δείχνουν τόσο επουσιώδη, σχεδόν μηδαμινά. Δεν υπάρχουν σκέψεις, λέξεις, ενδιαφέρον για τα έργα και τις ημέρες των λαμπερών και των θριαμβευτών της τηλεθέασης. Ξαφνικά δείχνει τόσο ανούσιο, εκείνο που θεωρούτανε, έστω και εφήμερα σπουδαίο! Και πως να χαλαλίσεις γράμματα και λέξεις για τον Μαυρίκιο Μαυρικίου, ή το νέο ταλεντ σόου που μόλις έκανε πρεμιέρα; Που να βρεις εκείνο το τάχα γνοιαξιμο για το ποιος αποχώρησε από το άλλο σόου της μαγειρικής και αν το γλέντησε το tweeter; Τι να σε νοιάξει αν πεινάνε ηθελημένα σε ένα νησί μακρινό, τήλε -σταρ αναλώσιμοι ανά σεζόν; Και μόνο η αναφορά είναι βέβηλη και ηλίθια, πια. Δίπλα εικόνες από τον κόσμο που, δεν είναι, δα, μακριά και από ανθρώπους να υποφέρουν. Η έγκυος στο φορείο, ματωμένη, με τα θραύσματα στη κοιλιά της. Τα τρόφιμα που δεν υπάρχουν και το νερό που δε φτάνει.
Δίνει ο πατέρας στο παιδί και κάνει πως εκείνος δεν διψά. Ο άλλος πατέρας, που σφίγγει το κεφάλι του σκοτωμένου γιου του, πάνω σε ένα αυτοσχέδιο νεκροκρέβατο. Σκεπασμένο σώμα με ματωμένη κουβερτούλα! Ζευγάρια και οικογένειες να χωρίζουν στα τρένα, μη ξέροντας αν ποτέ θα βρεθούν ξανά. Βλέμματα παιδιών αδειανά από κάθε άλλο συναίσθημα εκτός από απόγνωση που παραλύει. Μάνες να σφίγγουν αγκαλιές. Τα δάχτυλα τους ακόμα και στις φωτογραφίες δείχνουν τον πόνο στις αρθρώσεις από τη δύναμη να κρατηθεί το παιδί τους ζωντανό. Οι άδειες πόλεις. Ο απόκοσμος ήχος των εκρήξεων που πλησιάζουν. Εμείς νωθροί παρατηρητές σκηνών στη τηλεόραση. Κουβέντες και αναλύσεις. Διαδίκτυο. ΠΟΛΕΜΟΣ… μα πως μπορεί να γίνεται ακόμα;… Παγιδευμένοι σε μια πραγματικότητα ορίων που δεν υπάρχει διαφυγή. Και μετα το βλέμμα των προσφυγών σα να μιλάει σε σένα, προσωπικά. May I help you sir? Μα, όχι, δεν μπορώ!
Και όχι, δεν υπάρχουν καλοί ή κακοί! Μόνο νεκροί υπάρχουν! Και από τους καναπέδες στο διάλειμμα για διαφημίσεις του Survivor, του X Factor, του Master Chef, λίγος πόλεμος όπου παίζει. Και ίσως απόψεις εξ του ασφαλούς. Και σκατόψυχα αστειάκια για τις Ουκρανές γυναίκες. Και ξερολίαση και «αμ για τον άλλο πόλεμο δε λες» και τσακωμοί για το αν είναι ο Πούτιν, Χίτλερ ή Στάλιν. Και η τηλεόραση, στάζει αίμα και γεμίζει το σαλόνι και είναι ικανή να πνίξει όσους εκείνη την ώρα δεν κοιτάνε γιατί συνεχίζουν όπως πριν, τάχα πως τα σήμαντρα του πολέμου είναι μια ακόμη είδηση στον κόσμο. Χα! Μοιάζει μακριά, μα στα αλήθεια, είναι; Η Άλαλά ελεύθερη στο κόσμο ξανά!
To απόσπασμα από την στήλη FROM USA WITH LOVE της Αλεξάνδρας Τσόλκα, βρίσκεται στο περιοδικό DOWN TOWN Greece, που κυκλοφορεί κάθε πρώτο Σάββατο του μήνα, με την εφημερίδα ΤΑ ΝΕΑ, στα περίπτερα.
Οι εικόνες στο κείμενο της Αλεξάνδρας είναι λεπτομέρειες από έργα της σπουδαίας Γερμανίδας ζωγράφου χαράκτριας και λιθογράφου Käthe Kollwitz, που γεννήθηκε σε Πρωσική επικράτεια τον Ιουλίο του 1867 και πέθανε στην ηττημένη Γερμανία, τον Απρίλιο του 1945. Μίσησε τη φτώχεια , τη πείνα και τον πόλεμο και τις επιπτώσεις τους στους λαούς και στην εργατική τάξη. Ολο το έργο της αφοσιωθηκε στους λαούς του κόσμου. Η Κόλβιτς ήταν η πρώτη γυναίκα που όχι μόνο εξελέγη στην Πρωσική Ακαδημία Τεχνών αλλά και που έλαβε την ιδιότητα του επίτιμου καθηγητή.
